به نظرم یکی از راه های موثر برای ایده پروری در عکاسی، دیدن عکس است. زمانی که من ایده ندارم یا هرچه با خودم کلنجار می روم یک طرح بکر به ذهنم نمی رسد، شروع به دیدن عکس های دیگران می کنم.
فکر می کنم دیدن عکس نه تنها به پرورش ایده ها و خلاقیتم کمک می کند که در کل شیوه مناسبی برای تقویت مهارت نگریستن است.
وقتی عکس های دیگران را نگاه می کنیم، با تیزبینی های آن ها آشنا می شویم، با چشم ٖآنها محیط را می بینیم و این امر سبب می شود که نگاه ما به جزییاتی که احتمالا نادیده می‌انگاشتیم دقیق تر شود.
در دوران دانشگاه یک استادی داشتم که می گفت: بچه هاشما باید کتاب های آدم های بزرگ را بخوانید تا بفهمید آن ها چگونه به مسائل نگاه می کردند و آن را یاد بگیرید باید با چشم سوم آن ها آشنا شوید.
فکر می کنم دیدن عکس های خوب مصداق مناسبی برای آشنا شدن با چشم سوم دیگران باشد.
این روزها من بیشتر از سایت Pinterest و Pixaboy عکس نگاه می کنم، گاهی هم اینستاگرام عکاسان خوب ایرانی را دنبال می کنم.
تصویری که در بالا می بینید را اریک جوهانسون (Eric Johansson) خلق کرده است. کمی به نظر عجیب می رسد اما او با ذهن خلاق خود توانسته با ترکیب صدها عکس واقعی، این تصویر فراواقعی را بیافریند.
او از ۱۵ سالگی عکاسی را با یک دوربین فوجی شروع کرده و قبل از آن به طراحی علاقه داشته است. با این حال به گفته ی خودش عکاسی او را وارد دنیای جدید کرده است.
اریک معتقد است وقتی می خواهی طراحی کنی با یک کاغذ سفید مواجه هستی و لازم است که بیافرینی اما برای عکس گرفتن تنها کاری که باید انجام بدهی فشردن شاتر است. اما او چیزی بیشتر از ثبت یک لحظه می خواهد. به نظر او عکاسی بعد از فشردن شاتر آغاز می شود. اریک نمی خواهد لحظه ها را ثبت کند، او می خواهد ایده هایش را به تصویر بکشد.
جمله ی طلایی او اینست: تنها چیزی که ما را محدود می سازد، تخیل مان است.
اریک جوهانسون تقریبا در هر سال هفت الی هشت عکس منتشر می کند. برای تصویر بالا فرایند پیچیده و طولانی از عکاسی و ویرایش طی شده است کهمی توانید پشت صحنه ی آن را در فیلم زیر ببینید: (البته اگر می خواهید با کیفیت بهتر آن را ببینید، آن را در وبسایت خودش مشاهده کنید(+))
مدت زمان: 2 دقیقه 59 ثانیه
نظر من:
کاملا با او موافقم، گاهی اوقات آماده سازی برای خلق چیزی که در ذهنمان است، نیازمند صبر، تلاش و حوصله ی فراوان است. اصولا این المان ها فقط برای عکاسی مطرح نیست حتی اگر بخواهیم خودمان را خلق کنیم و بشویم آن چیزی که هستیم تنها استارت زدن کافی نیست، باید آن ها را یاد بگیریم.
پینوشت۱: اریک جوهانسون را از لنزک شناختم و مطالبی که نوشتم برگرفته از حرفهای او در وبسایت خودش است.
پینوشت ۲: راستی اریک جوهانسون یک سخنرانی تِد هم دارد، میتوانید آن را در اینجا ببینید.
یک شیوه موثر برای پرورش خلاقیت، به چالش کشیدن ذهن و توانمندی های ذهنی است. بدین صورت که خودتان را به یک موضوع محدود کرده و سعی کنید در همان زمینه روش های نو و بدیعی کشف کنید.
تجربه من
دیروز اهمیت این مساله برایم روشن شد. پیش تر گفته بودم این اواخر درگیر چالش عکاسی ماکرو و استفاده از حالت کلوزآپ دوربینم هستم. هرچند که این چالش به شکلی که تصور می کردم شکست خورد اما روش بهتری برای اجرای آن جایگزین کردم. تقریبا بیست موضوع را در دفترم نوشتم و تصمیم گرفتم از بین آن ها ده ایده را انتخاب کرده و هر بار یکی از آن ها را عملی کنم.
ایده دیروز لاک بود. من سه لاک دارم. آبی، قرمز و طلایی. ترجیح دادم از لاک آبی و قرمز استفاده کنم که تضاد رنگی گرم و سرد دارند و چون رنگ ها سیر هستند کنار هم قرار دادن آن ها کنتراست بالایی را حاصل می کند و باعث می شود احساس مخاطب بر‌انگیخته شود.
متاسفانه هرچه کلنجار رفتم هیچ ایده جذابی به ذهنم نرسید. پس از دو ساعت شات زدن و نگاه کردن از زاویه های متفاوت و جابجا کردن لاک ها و نورپردازی با استفاده از فیلترهایی مثل پوسته آبنبات! و چسب و ... ناگهان این تصویر را دیدم. به نظرم شبیه دو آدم آمدند. شاید یک قرار ملاقات. و البته متوجه شدم سایه لاک ها حس ترس را القا می کند. فکر می کنم می‌توان این عکس را در دسته بندی هنر جان بخشی به اشیا جا داد.
برای خلق این عکس من پیش از شات زدن هیچ تصور ذهنی نداشتم. فقط تلاش کردم آنچه را که پنهان است ببینم.
این امر مختص عکاسی نیست.
من فکر می کنم در هرجایگاهی و در هر سبکی و در هر هنری و در هر حرفه ای شیوه نگریستن از مهمترین روش های رشد و بالندگی ذهنی و پرورش خلاقیت است. وقتی خود را به چالش دعوت می کنید، درواقع افکارتان را به یک سمت جهت می دهید. ذهنتان را حول یک مساله متمرکز می کنید. و همین امر به نوبه ی خود باعث دیدن و کشف کردن درهایی می شود که هرگز انتظار آن ها را نمی کشیدید.
پی نوشت: در متمم درسی با موضوع کنتراست رنگ ها ارائه شده است که پیشنهاد می کنم از دست ندهید.(+)
